Teken van leven!

Jaaa, ik heb eindelijk tijd gevonden om een reisverslag te typen, positief voor mij aangezien dat betekent dat ik het erg naar mn zin heb hier, maar negatief voor jullie aangezien jullie mijn verhalen niet kunnen lezen. Dus laat ik maar beginnen bij het begin!

Na een jaar wachten was het dan ein-de-lijk zo ver! Ik en Carlijn begonnen aan ons grote avontuur op Bali. De laatste week voor vertrek voelde zo apart. Ik nam afscheid van vrienden & familie maar het voelde helemaal niet alsof ik voor 5 maanden naar het buitenland zou gaan. Zelfs toen ik wakker werd op de dag van vertrek voelde het nog steeds alsof ik een weekje op vakantie zou gaan. Om half 6 (!!!!) s’ochtends vertrokken ik samen met mn ouders & Luigi naar Schiphol.
Eenmaal aangekomen op Schiphol & nog even wat gedronken te hebben moest ik toch echt afscheid nemen en begon het iets meer door te dringen dat ik toch echt voor 5 maanden weg ging. Natuuuurlijk was dit een emotioneel moment, maar eenmaal bij de gate had ik er super veel zin in.
Ik had nog nooit langer gevlogen dan 5 uur dus ik wist nog niet echt wat ik kon verwachten van deze vlucht. De vlucht is me eigenlijk best meegevallen. Ik zat naast Carlijn en Leon, dus geen vreemde mensen naast me. Verder was het personeel van Singapore Airlines heeel vriendelijk! Nadat ze Leon 1x vergeten waren met het eten kwamen ze elke keer langs om zich te verontschuldigen (blijkbaar hadden ze het aan het hele personeel verteld). We kregen 2x een maaltijd, en dan moet je niet denken dat je 1 bord met eten krijgt, nee je krijgt gewoon een heel dienblad vol met van alles en nog wat! Dus genoeg keuze ☺ Verder kregen we vaak drinken aangeboden, je kon alles bestellen (wijn, baileys, mix drankjes, frisdrank, wat je maar wou). Ik als onervaren reiziger wist dit niet dus had al wat euro’s bewaard in mijn portemonnee (die er nu nog steeds in zitten). We konden ook allerlei snacks pakken (nootjes, chips, toblerone etc.). Dus er was totaaaaal geen sprake van verhongeren tijdens de 13 uur durende vlucht.
We hadden voor ons ook een schermpje waar we films & series konden kijken, allerlei albums konden afspelen, spelletjes konden spelen en konden zien waar we precies vlogen en hoelang de vlucht nog zou duren. Nou ik heb bijna alle series gezien en alle spelletjes gespeeld want langer dan 1,5 uur slapen zat er niet echt in. Oja, Carlijn en ik hebben ook nog een cursus Indonesisch gevolgd op ons schermpje, die niet echt een succes was aangezien ik tot nu toe alleen “dankjewel” in het Indonesisch kan zeggen, aangezien het 10000x per dag word gezegd -> Terima Kashi.
Toen we eenmaal aankwamen in Singapore moesten we 3 uur wachten voordat we naar onze eindbestemming: Denpasar, Bali zouden vliegen. Dat ging zo voorbij en voordat we het wisten zaten we weer in het vliegtuig. Aangezien we toen al aardig wat uurtjes onderweg waren, waren we hartstikke moe. Carlijn lag daarom ook lekker naast mij te slapen, en NATUURLIJK kon ik weer niet slapen in zo’n stoel maar gelukkig was mijn grote vriend het Tv-scherm er nog en kon ik me nog wel vermaken tijdens de 2,5 uur durende reis (waar ook weer een uitgebreide lunch bij zat).
Na 2,5 uur gingen we eindelijk landen op Bali! Daar zat ik dan met een brede glimlach door het raampje van het vliegtuig te kijken (ookal zag je bijna niks, maar oké). Na een lange rij bij de paspoort & visum controle konden we eindelijk onze koffers van de bagageband halen en op zoek gaan naar iemand van Stenden, die we kort daarna hadden gevonden. Eerst natuurlijk even wennen aan de temperatuur (van 5 graden, naar 30 graden voel je best wel, zweten dus!)
We werden met een busje naar ons hotel gebracht (ongeveer 40min rijden). Tijdens de rit keek ik af en toe om me heen en dacht ik “Is dit nou Bali?!” aangezien we niet echt langs de mooiste plekjes kwamen en ik natuurlijk hoge verwachtingen had door de verhalen van anderen. Maarja, ik had wel het gevoel dat dit snel zou veranderen. Eenmaal aangekomen in het hotel kregen we vrijwel meteen de sleutel van onze kamer. Ik was echt verrast door de hoeveelheid ruimte van onze kamer. We hadden wel foto’s gezien maar aangezien ze hier verschillende kamers hebben had ik me ingesteld op een kleinere kamer. We hebben allebei een twijfelaar, en aangezien ik gewend ben aan een 2-pers bed was dit wel fijn! We kwamen snel in contact met andere studenten van Stenden en ik voelde me al snel thuis. Natuurlijk eerst even de McDonalds uitgetest, waar ik voor 35.000 rupiah heb gegeten (1 euro = ong. 16.000 rupiah). Daarna ook nog even het zwembad uitgetest en toen ein-de-lijk naar bed!

Ik denk dat ik de rest maar in mn volgende reisverslag zet aangezien het anders een half boek wordt.. :)